یار313

این روزها برخلاف گذشته در بسیاری از خانه ها کودکی وجود ندارد. این روزها، گاه دلتنگ ابراز احساس هایمان می شویم و مشتاق تکرار لحظات خوشی که با احساس نوع دوستی ما همراه شود، می شویم. خستگی از عادات روزمره و زندگی خسته کننده تکراری، تخیل ما را به کار می گیرد تا دست کم در ذهن خود، به کسی که دوستش داریم محبت کنیم و کاری برایش انجام دهیم.
پیش از این بارها شنیده و در رسانه ها دیده بودیم که همزمان با فرو نشستن جایگاه خانواده در غرب، اغلب زنان غربی به سگ های خانگی بسان فرزند خود می نگرند و تمام محبت مادرانه خود را در خلاء حضور فرزند، به آن حیوان دست آموز نثار می کنند. اما شاید گمان نمی کردیم که زن ایرانی نیز همانند زن غربی جایگزینی برای فرزند بیابد و احساس ها و نگرانی های مادرانه خود را با او به اشتراک بگذارد.
لذا زن ایرانی در جستجوی یافتن راهی برای ارتباط عاطفی و دوسویه با موجودی برمی آید که بتوان به او غذا داد، خواغبش کرد، لباس به او پوشاند، درمانش کرد، او را به تفریح و حمام برد، برایش همه رقم خوراکی، کلاه، و لباس خرید، حتی بتوان جنسیت او را تغییر داد. تمام این قابلیت ها و بیشتر از آن، در بازی«پو» (pou) که امروزه بر بیشتر گوشی های همراه جدید نصب شده و افراد زیادی روزانه با آن بازی می کنند، وجود دارد.
بازی های شبیه پو حدود 20 سال پیش وجود داشتند که البته در گوشی همراه تعبیه نشده بود، بلکه در دستگاه های دیجیتالی کوچکی که برای کودکان ساخته شده بود نصب می گردید. اما امروزه این بازی ها در گوشی های همراه هوشمند ریخته شده و افراد بسیاری از گروه های سنی و قشرهای گوناگون را می توان دید که، پو بازی می کنند.  نکته جالب این است که حتی بعضی سالمندان هم به این بازی روی آورده اند.(ان شاءالله در پست بعدی به بررسی دقیق این بازی می پردازیم.)