یار313

نکته جالب دیگر اینجاست که برای خرید وسایل مورد نیاز پو، پول لازم است که بیشتر از طریق بازی هایی که در این نرم افزار گذاشته شده، به دست می آید. فردی که تنها روزی 4-5 بار به پو سر بزند، نمی تواند سکه های زیادی جمع کند و در نتیجه تنها می تواند برای پو خوراکی بخرد. خرید سایر چیزها به پول بیشتری نیاز دارد و مایه آن می شود که فرد 2-3 ساعت در روز را صرف این بازی کند. براین اساس فردی که بازی پو را انجام می دهد می بایست حداقل هر 3 یا 4 ساعت یک بار به پو سر بزند و نیاز های پو را رفع کند. تازه با این اندازه سر زدن او می تواند حداقل نیازهای او را برطرف کند و برای کسب امتیاز بیشتر، زمان بیشتری نیاز دارد. یعنی ذهن او پیوسته درگیر رسیدگی به پو می شود. این درگیری ذهنی پرجاذبه سبب می شود تا انسان پرمشغله امروز، فرصت های اندکی را نیز که برای تامل در خویشتن و ارتباط سازنده با آدم های واقعی دارد، از دست بدهد و از تعالی روحی و پیوندهای عاطفی با افراد خانواده و دیگران باز بماند.
از سوی دیگر، در قسمت تن پوش های پو، دو گزینه آخر مخصوص مناسبت های کریسمس و هالووین است که سبک زندگی غربی را به یاد می آورد.
از منظری دیگر، با نگاهی کلی به این بازی متوجه می شویم که فقط به نیاز های جسمانی و تا حدی روانی پو توجه شده و اصلا جایی برای نیازهای روحی و معنوی وی در نظر گرفته نشده است. به عبارت دیگر، سبک زندگی القایی در این بازی، حیاتی مادی، انسان گرا و سکولار است و انسان را تنها به این جسم خاکی محدود کرده است. از ارتباطات خانوادگی و خویشاوندی پو خبری نیست و فردگرایی پر رنگ ترویج شده در این بازی، احساس نیاز برای یافتن دوستان و خدمت به همنوعان را پدید نمی آورد. گویی در میان نیازهای او، بازی با کودکان دیگر نیز جایی ندارد.
این بازی کارکردهای مثبتی همچون افزایش احساس مسئولیت پذیری را به همراه دارد؛ اما به نظر می رسد کارکردهای ناسازگار با سبک زندگی اسلامی- ایرانی در آن بیش از کارکردهای مثبت آن باشد.

صفحات: 1· 2